Το φαινόμενο της ανεργίας.

Το φαινόμενα της ανεργίας αυξάνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Διαβάζουμε για τις πανελλήνιες, αγχωνόμαστε, σπουδάζουμε, παίρνουμε πτυχίο και όλα αυτά γιατί; Για να κρεμάσουμε το πτυχίο μας στον τοίχο; Για να καλύψουμε τις ανάγκες που μας δημιούργησαν οι γονείς μας; Ή μήπως είναι κι αυτό ένα κοινωνικό κατασκεύασμα;

Καλημέρα,
Δυστυχώς ο προβληματισμός σου είναι βάσιμος. Τα τελευταία χρόνια έχω δουλέψει σε κάποια βραδινά μαγαζιά, για να βγάλω κάποιο extra χαρτζιλίκι, γιατί με την πρωινή δουλειά να τελειώνει στις 5,6,7... το απόγευμα, δυστυχώς δε με έπαιρνε να βρω κάποια άλλη part time.

Στα συγκεκριμένα μαγαζιά λοιπόν, έχω συνεργαστεί με άτομα με πτυχία ψυχολογίας, μαθηματικών, φυσικής και γυμναστικής, καθώς και με μια πρώην συνάδελφο-Πληροφορικάριο. Αυτά τα άτομα δε βγήκαν με κάποιο πτυχίο λιγότερης αναγνώρισης (ΙΕΚ κτλ) αλλά από τα μεγαλύτερα δημόσια παν/μια της χώρας και δυστυχώς δεν ήταν ότι επέλεξαν αυτού του είδους την εργασία οι ίδιοι, αλλά αναγκάστηκαν να βγάζουν τα ως προς το ζην τους με αυτόν τον τρόπο, αφού δεν υπήρχε η δυνατότητα να βρούνε κάτι στον τομέα τους.

Κάποτε λέγαμε αστειευόμενοι "Θα ανοίξω σουβλατζίδικο και θα τυλίγω τα σουβλάκια με το πτυχίο μου". Πλέον αυτό το λέμε γελώντας πικρά και αγχωμένοι για το μέλλον μας.

Ωστόσο , αν έχεις 50% πιθανότητες να βρεις μια φυσιολογική δουλειά με το πτυχίο σου, σκέψου πόσες είναι αυτές, χωρίς αυτό. Βέβαια, ακόμα υπάρχουν εργοδότες που προτιμούν κάποιον ανειδίκευτο, στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν οποιαδήποτε έξοδα μπορούν... Γι αυτό κι αν δεν είσαι γραμμένος σε ταμείο ανεργείας, είναι ακόμα πιο δύσκολο (οι εργοδότες γλιτώνουν μέρος του μισθού σου). Πάντως, στον τομέα των παιδαγωγικών, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς απαγορεύεται να διδάξεις χωρίς πτυχίο και άδεια διδασκαλίας, οπότε, εμείς συγκεκριμένα, έχουμε ακόμα (μη με ρωτήσετε για πόσο ακόμα όμως) κάποιο λόγο να προσπαθήσουμε για την απόκτηση του πτυχίου μας.

Μην απελπίζεστε... Ας αρκεστούμε στο ρητό "Κανείς δε χάνεται", στην υπομονή μας και στους αγώνες των πιο ανοιχτόμυαλων για ένα πιο σίγουρο αύριο.

-
Και για του λόγου το αληθές, κάτι που διάβασα σε έναν τοίχο κοντά στη σχολή μας...

Μπορεί να ακουστεί τετριμμένο, αλλά οδηγηθήκαμε στην ανεργία και από τη νοοτροπία που ήθελε τα παιδιά να σπουδάζουν για να μην καταλήξουν να κάνουν αγροτικές ή χειρωνακτικές δουλειές σαν τους γονείς τους, με αποτέλεσμα να βγάζουν όλο και περισσότεροι θεωρητικές σχολές αποσκοπώντας στην είσοδο στο δημόσιο. Όταν κάποια στιγμή το δημόσιο έκλεισε, έμεινε πολύς κόσμος απ' έξω κι αυτό επηρέασε όλους τους κλάδους.